JAN III SOBIESKI

A więc poświęcę i ofiaruję najdroższej ojczyźnie moje ciało i życie, mienie i krew swoją; pragnę oddać się całkowicie na utrzymanie czci Bożej, na obronę chrześcijaństwa całego, na obsługę tego istotnego przedmurza (bo nienasycona pycha Porty Ormiańskiej to jeno pozostawiła chrześcijaństwu), mianowicie naszej spólnej matki, Korony Polskiej.

 

Jan III Sobieski (1629-1696).
Król polski od 1674 roku. Był drugim synem Jakuba Sobieskiego, wojewody ruskiego, poźniejszego kasztelana krakowskiego, i Zofii Teofilii, z domu Daniłowiczównej, wnuczki hetmana Stanisława Żółkiewskiego. Urodził się w Olesku koło Kamienia 17 sierpnia 1629. Tam też pod opieką matki spędził wraz z rodzeństwem dzieciństwo. W 1640 r. wyjechał razem ze starszym bratem, Markiem do Krakowa, gdzie podjął naukę w słynnym na całą Polskę Kolegium Nowodworskiego, a następnie, trzy lata później, w Akademii Krakowskiej. Po ukończeniu przez nich studiów ojciec wysłał obu synów w podróż po krajach Europy Zachodniej. Trwała ona dwa lata i sześć miesięcy i miała stanowić uzupełnienie wykształcenia.

Po przybyciu do ojczyzny Jan wkrótce wziął udział w walkach z Kozakami i Tatarami pod Zborowem 15 sierpnia 1649 r. gdzie jako dowódca włanej chorągwi i starosta jaworowski przeszedł swój chrzest bojowy. Następnie w 1651 r. uczestniczył w słynnej trzydniowej bataloo (28-30 czerwca) pod Beresteczkiem, w której wojska polsko-litewskie dowodzone przez króla Jana II Kazimierza Wazę pokonały wielką armię kozacko-tatarską. W drugim dniu bitwy Sobieski został ciężko ranny w walce z Tatarami i tylko dzięki swoim podkomendnym uniknął niewoli. Przez natępne kilka lat młody Sobieski pozostawał w szeregach armii polskiej. Brał udział w obronie twierdzy Żwaniec na Ukrainie przed wojskami tatarsko-kozackimi w 1653 r. oraz w bitwie pod Ochmatowem z Kozakami w 1655 r. W walce z przważającymi siłami kozacko-tatarskimi Sobieski wykazał się doskonałym talentem militarnym oraz strategicznym i nie dopuścił nieprzyjaciela do wkroczenia w głąb kraju, odnosząc zwycięstwo w bitwie pod Podhajcami 6 października 1667 roku.

Zwycięstwo to otworzyło mu drogę do buławy hetmana wielkiego koronnego, którą od Jana Kazimierza 5 lutego 1668 r. W ten sposób Jan Sobieski zdobył dwie najważniejsze godności państwowe i wyrósł na pierwszą osobistość za raz po królu w państwie. Sobieski rozgoryczony klęskami militarnymi dwóch wypraw do Mołdawi (w 1686 i 1691) oraz niepowodzeniem swoich planów politycznych i dynastycznych zaczął coraz częściej usuwać się do swojej prywatnej rezydencji pod Warszawą, w Wilanowie. Tam też zmarł po długiej chorobie 17 czerwca 1696 r. Pogrzeb króla odbył się w kościele kapucynów w Warszawie, gdzie jego zwłoki spoczywają do 1733 r. do czasu, kiedy złożono je w uroczystym pogrzebie 15 stycznia 1734 r. na Wawelu w krypcie św. Leonarda.

Żoną króla była Maria Kazimiera, znana jako Marysieńka, z którą żenił się dwukrotnie – najpierw potajemnie 14 maja 1655 r. (wówczas była jeszcze zamężna z wojewodą sandomierskim, Janem Zamoyskim), a następnie 5 lipca tego samego roku już oficjalnie po śmierci pierwszego męża. Kiedy Jan ją poznał była dwórką królowej Marii Ludwiki Gonzagi. Ich długoletni romans zasłynął w historii między innymi z bogatej korespondencji, będącej jednym z najpiękniejszych przykładów polskiej epistolografii miłosnej siedemnastego wieku.
Z małżeństwa tego Sobieski doczekał sie czterech synów: Jakuba Ludwika (1667-1737), kandydata do korony polskiej oraz tronu mołdawskiego, Aleksandra Benedykta (1677-1714), Konstantego Władysława ( 1680-1726) i urodzonego w 1683 r. Jana, który zmarł w wieku dwóch lat; a także czterech córek: Teresy Teofilii która zmarła niedługo po urodzeniu w 1670 r. Adelajdy (1672-1677); Menoniki (1670-1672) oraz Teresy Kunegundy (1676-1730), elektorowej bawarskiej.

Sobieski zasłynął z umiejętności strategicznych, posiadał gruntowne wykształcenie filozoficzne, historyczne i filologiczne, władał językiem francuskim, niemieckim, włoskim, tatarskim, tureckim, oraz łaciną. Jan III Sobieski był i jesy nadal kojarzony głównie z wielkimi zwycięstwami oręża polskiego pod Podhajcami, Chocimiem i Wiedniem.

Hymn szkoły:

1.Cieszy się słoneczko

Szkoła rozśpiewana

Sławi uroczyście

Imię króla Jana

Ref. Wiwat Król Sobieski

Nasza duma chwała

Ojczyzna Cię wielbi

Kocha Polska cała

2.Powiódł on do boju

Husarskie oddziały

Chocim później Wiedeń

W glorii go witali

Ref. Wiwat Król Sobieski

Nasza duma chwała

Ojczyzna Cię wielbi

Kocha Polska cała

3.Jego życie wzorem

Naszym niech się stanie

Miłość do ojczyzny

Ksiąg umiłowanie

Ref. Wiwat Król Sobieski

Nasza duma chwała

Ojczyzna Cię wielbi

Kocha Polska cała

Dzwonki
1. 8.00 – 8.45
2. 8.50 – 9.35
3. 9.40 – 10.25
4. 10.40 – 11.25
5. 11.40 – 12.25
6. 12.30 – 13.15
7. 13.20 – 14.05
8. 14.10 – 14.55
Szkoła Promująca Zdrowie
Autobus

Codziennie rano:
7.40 – Przeginia od Ostrej Góry (uczniowie wsiadają na przystanku Ostra Góra, Skotnica, Stara szkoła)

Po południu:
● I kurs: codziennie o 12:35
● II kurs: codziennie o 14:15

Z życia szkoły