Jedna jest Polska, jak Bóg jeden w niebie,
Wszystkie me siły jej składam w ofierze
Na całe życie, które wziąłem z Ciebie,
Cały do Ciebie, Ojczyzno, należę.
Jan Lechoń „Hymn Polaków na obczyźnie”
Przeszło tysiącletnia historia państwa polskiego obfitowała w wiele wydarzeń natury politycznej, społecznej i gospodarczej. Były okresy wzlotów i upadków, lecz najbardziej tragiczny okazał się koniec XVIII wieku. Trzej potężni sąsiedzi Polski – Rosja, Prusy i Austria, korzystając z osłabienia naszego kraju, podzielili jego ziemię pomiędzy siebie i wprowadzili własne rządy. Katastrofa rozbiorów i utrata państwowości nie załamały jednak narodu polskiego. Pomimo intensywnego wynaradawiania zachowaliśmy swoją tożsamość. Polska wykreślona z mapy świata, pozostała
w sercach i myślach wielu pokoleń.
Kiedy 1 sierpnia 1914 roku wybuchła wojna pomiędzy Rosją, a Niemcami i Austrią, w sercach Polaków zapłonęła nadzieja, że nadchodzi godzina wyzwolenia. Rok 1918- wielka radość, koniec I wojny światowej. Tymczasem na ziemiach polskich rodzą się pierwsze zalążki niepodległego państwa. Polacy nie siedzą bezczynnie.
Gdy 10 listopada 1918 roku Piłsudski dotarł do Warszawy, przyjęty został przez społeczeństwo jak zbawca ojczyzny. Następnego dnia 11 listopada Rada Regencyjna przekazała mu pełnię władzy wojskowej. Piłsudski przejąwszy władzę ogłosił się Naczelnikiem Państwa. Polska była wolna i niepodległa, ale nie cała. W jej granicach brakowało wielu ziem. O ziemie te musieli Polacy jeszcze walczyć zbrojnie oraz na drodze dyplomatycznej. Proces kształtowania się granic zakończył się w 1922 roku. Na mapach Europy na nowo pojawiła się POLSKA – DRUGA RZECZPOSPOLITA POLSKA.
Czcząc 11 listopada jako Święto Narodowe, czcimy nie tylko męstwo i poświęcenie polskiego żołnierza, ale i rozwagę polityczną, cierpliwość i upór w dążeniu do celu.
